Het is inmiddels alweer juni. Vandaag zou eigenlijk de bruiloft van Esmee, het zusje van Thom, en haar toekomstige man Jeroen zijn. In plaats van in Nederland in driedelig pak en mooie jurk te zitten, zijn we nog steeds in het oude vertrouwde Manly te vinden. Er is weer een hoop veranderd. Zo hebben we een nieuw huis, werken we beiden en maken we grootse nieuwe plannen met betrekking tot de nabije toekomst. Het wordt winter in Australië, de corona maatregelen zijn bijna weg en het alles in nog steeds tranquilo.
Je verwacht het niet 1,2,3, maar ook in Australië kan het koud worden. Zo hebben we inmiddels wat dagen met 14 graden en de hele dag regen gehad. Op die momenten zit je natuurlijk wel even met je ziel onder je armen met kleedje en dikke trui op de bank. Zeker als je beseft dat we geen kachel hebben. Vorig jaar hebben we de winter in Queensland doorgebracht, waar het niet kouder dan 20 graden is geworden. Toch houdt voornamelijk het werk en de Manly lifestyle ons in de omgeving van Sydney.
Het coronavirus heeft in Australië, net als in de rest van de wereld, voor een hoop heisa gezorgd. Er zijn veel mensen overleden, mensen zijn hun baan kwijt en de paniek zat er goed in. Toch is alles inmiddels weer rustig en wordt het ‘normale’ leven snel weer opgepakt. Alle horeca is weer open, je mag weer samenkomen met 10 mensen en de ‘angst’ is enigszins verdwenen. In totaal zijn er in Australië 102 mensen overleden. Dit is uiteraard heel heftig, maar dit aantal is ook heel laag in vergelijking met bijvoorbeeld Nederland.
Een huis op 20 meter van zee
Sinds onze terugkomst uit Perth hadden we simpelweg niets. We hadden amper geld en nog geen huis. Gelukkig hebben we de mazzel gehad zes weken bij onze Pools-Australische vriend Matt te wonen. Je weet wel, die gozer die de hele dag lag te biggen met zijn nieuwe vriendin. Voor een hele lage huur, zo’n 200 Australische Dollar per week, woonden we op een fantastische plek in Queenscliff. Dit is een klif tussen Manly en Freshwater, twee van de in Sydney welbekende Northern Beaches. Eigenlijk zijn de Northern Beaches toch ook wel een beetje voor de rich and famous van Australië. Nou, daar passen wij dus geweldig bij.
In de tussentijd had Thom alweer weken in de bouw gewerkt en daarmee goed kunnen verdienen om de boel draaiende te houden. Lianne is heel druk geweest met werk zoeken, plannen maken en vooral met uitzoeken wat ze nou wil en kan met bepaalde kwaliteiten die zij bezit. We hebben het hier niet over de fantastische manier van zoenen die zij beheerst, omdat Thom door Lianne inmiddels ook met een koortslip van hier tot ginter zit. Nee, we hebben het over haar tekeningen, sieraden en met name haar creativiteit.
Buiten dit voelde het wonen bij onze maat niet heel comfortabel meer, omdat je toch het gevoel hebt dat je te gast bent. En dat is leuk voor twee weken, maar op een gegeven heb je het idee dat je te veel bent. Voor ons het teken verder te gaan zoeken. En om een lang verhaal kort te maken, binnen drie dagen zaten we zowaar in een nieuw huis. En wat voor een huis. We hebben op mooie plekken gewoond in Australië. Vlak bij het strand, dicht bij het centrum en in de natuur. Deze plek slaat echter alles. We wonen op welgeteld 20 meter lopen van het strand, waar wij vaak surfen en snorkelen. Daarbij ligt het midden in het centrum van Manly. Het enige nadeel is dat we boven Ben & Jerry’s en de beste lokale patatzaak wonen. Regelmatig kijken we elkaar aan en is dat moment van oogcontact al genoeg voor Thom om beneden te gaan en een lekker patatje te scoren.
Dit huis is een ongekende luxe en zeker voor de bescheiden huur die wij moeten betalen. Voor jullie beeld, we betalen 320 dollar per week. Dit komt neer op ongeveer 200 euro per week. Dit is nog best wel wat geld, maar we zijn natuurlijk met z’n tweeën. We wonen met een heel lief meisje uit Noord-Ierland die ervoor heeft gezorgd dat we niets tekort komen. Het is altijd netjes, het ruikt fris en het is erg opgeruimd. Dit is weer een mooie uitdaging voor Thom, die er niet vies van is hier en daar gewoon maar wat neer te gooien. Dat wordt vast wel opgeruimd toch!? Wij hebben in ieder geval het gevoel dat we het niet beter gaan treffen. Het huis zelf is, wanneer je het zou willen kopen, meer dan een miljoen waard. En daar wonen die twee stumpers uit Schiedam en Schipluiden dan. Dat hadden we zelf ook niet durven dromen. Blijkbaar komt het op je pad, he!?
We hebben allebei een baan
Dat Thom nog in de bouw werkt, mag gerust een wonder heten. Met zijn onhandige capriolen is menig klusje al iets uitgesteld. Door wat kleine foutjes of verschillende struikelpartijen gaat er nog wel eens wat mis en dit met alle gevolgen van dien. Het is niet altijd leuk om in een grauw en guur trappenhuis de vloer staat te schuren, maar het betaald gewoon goed. Daarbij werkt hij met twee Nederlandse maten, wat het gewoon een stuk aangenamer maakt. En daarbij, het is allemaal voor het goede doel: nieuwe plannen!
Lianne werkt sinds afgelopen week in de smoothiebar Pure WholeFoods. Met al een hoop ervaring als café-manager is dit voor Lianne op het eerste oog niet het droombaantje waar zij naar op zoek was. Toch heeft Lianne sinds afgelopen week zicht op zo’n 30 uur per week wat het weer een stuk aangenamer maakt. Het tentje is op 100 meter lopen van huis en we zijn doordeweeks altijd op dezelfde tijd klaar. Ondanks dat het voor beiden niet onze droombaan is, mogen we eigenlijk niet klagen. In deze vreemde tijd hebben we allebei een inkomen, wonen we op een fantastische plek en komen we niets tekort.
Nieuwe plannen houden ons gemotiveerd
Plannen om naar toe te leven, kunnen wij überhaupt nog wel zonder? We kunnen niet lang op een plek zitten zonder iets heel gaafs in het vooruitzicht hebben. Ondanks dat we nu het leven leiden dat we willen, is natuurlijk niet alles geweldig. De baantjes die wij nu hebben zijn tijdelijk en we moeten er ook niet aan denken dit voor altijd te doen. Maar juist door die plannen te maken motiveert het dit werk voor nu wel te doen. En ja, het leven na werk is hier simpelweg fantastisch! Uiteraard hebben we ditmaal ook weer gezorgd voor een mooi plan om naartoe te werken. In de vorige blog was al beschreven dat we graag aan het eind van het jaar naar Nieuw-Zeeland willen. Nou, dit willen wij nog steeds.
Ons plan is om in september naar Nederland te komen voor een week of drie. Het is tegen die tijd al ruim anderhalf jaar geleden dat we hier zijn geweest en met de familie die we toch wel enigszins missen, voelt het goed om daar even te zijn. Toch zijn we bang dat dit er niet van gaat komen. Hoe graag we ook even naar huis willen, we willen hierna wel terug naar Australië/Nieuw-Zeeland om ons avontuur van nu door te zetten. En daarin lijkt het mis te gaan. We kunnen waarschijnlijk tegen die tijd redelijk makkelijk (maar heel duur) naar Nederland vliegen. Het enige zure is dat Australië en Nieuw-Zeeland geen mensen uit Nederland toe gaan laten tot december of zelf volgend jaar. Ze laten waarschijnlijk wel mensen uit andere landen toe. Dit heeft te maken met dat zij alleen mensen toe willen laten uit landen die hetzelfde beleid tegen corona hebben gevoerd als zij zelf. En Nederland staat hier in die zin lijnrecht tegenover. Hier is het een kwestie van uitroeien geweest met een complete lockdown, terwijl in Nederland meer sprake was van het creëren van groepsimmuniteit. Het is allemaal nog geen zekerheid, maar ze zijn hier nu eenmaal heel streng in het toelaten van buitenlanders. En zeker tijdens corona.
Roadtrippen en werken in Nieuw-Zeeland
Wat betreft even teruggaan naar Nederland is het dus allemaal nog wat onzeker. Maar dat wij rond november/december naar Nieuw-Zeeland gaan staat toch wel een soort vast. We willen daar een bus gaan kopen en eerst eens even op het dooie gemakje rond gaan reizen. De zomer is daar tegen die tijd net begonnen, wat ons de mogelijkheid geeft in lekker weer dit prachtige land te ontdekken. Buiten het weer om, schijnt Nieuw-Zeeland nog mooier te zijn dan Australië. Als iemand dit zegt zijn we eerst geneigd diegene even wakker te schudden. Maar wanneer bijna iedereen die je tegenkomt dit zegt, wordt het een ander verhaal. We kijken er naar uit om in alle rust, zonder haast, te toeren door de natuur. Onze roadtrips aan de oostkust van Australië en van Perth naar Sydney moesten we toch in twee weken gedaan hebben. Dat is ongekend goed bevallen. Maar waarom zouden we niet meer de tijd nemen en langer genieten van de plekjes als dit gewoon kan? De eerste sollicitatie om bij een walvistour bedrijf te gaan werken is al de deur uit en verder is het gewoon op het gemakje eens uitzoeken wat er allemaal op ons pad gaat komen.
Tot dan moeten we wachten in Australië. Vervelend he!? We gaan hier nog een half jaar genieten van ons huis, het surfen, de walvissen, onze maatjes en de fantastische Australische wijnen en bieren. We hopen dat jullie weer enigszins op de hoogte zijn van ons leventje aan de andere kant van de wereld!
Liefs en bedankt voor het lezen,
Thom en Lianne
