Dinsdag 31 maart 2020, Manly, Australië
Het is 8.00 uur ‘s ochtends en ik zit alleen in bed met het vertrouwde bakkie slappe oploskoffie, Thom is om 6 uur vertrokken naar zijn werk. Het chille is dat mijn bed niet met 80km per uur aan het rijden is en ik de douche in stap en naar de wc kan wanneer ik wil. We zijn thuis.
Gisterochtend vroeg startte Thom voor de laatste keer de motor en lag ik nog achterin te stinken om het laatste nieuws te checken. Ondanks dat we met volle overtuiging besloten hebben niet verder te ‘reizen’ tot donderdag ,maar in een rechte lijn richting Sydney te gaan, voelde het raar. Deze ongelofelijk bizarre, indrukwekkende en onverwachte trip waarbij we het hele land hebben doorkruist en de meest ongelofelijke plekken voor onszelf hadden, voelt nu bijna alsof deze nooit heeft plaatsgevonden. Alsof we het mensen verschuldigd zijn erover onze mond te houden hoe leuk we het hadden.
“Het was klaar, genoeg, over.”
De lucht was grauw, geen kip op straat en zelfs toen we langs Hyams Beach in Jervis Bay reden (het witste strand ter wereld volgens het Guinnes Book of Records) stapten we niet uit de auto. Er staat 5987 kilometer op de teller. Het was klaar, genoeg, over. De hele trip zijn we nauwelijks met mensen in aanraking geweest, hoe dichterbij Sydney we kwamen hoe ongemakkelijker we ons voelden. Het was nu nog 3,5 uur naar ons heerlijke huisje in Manly, waar we bij een goede vriend, Matt, een kamer hebben omdat zijn huisgenoot naar Seattle is verhuisd. Er was alleen nog geen bed, dus onderweg zijn we snel langs een beddenzaak gesjeesd en hebben een lekker matrasje op de kop weten te tikken.
“Onze lieve vrienden stonden ons vanaf het balkon op te wachten toen wij hen vanaf de iconische Sydney Harbour Bridge naderde.”
Voordat we naar Perth gingen hebben wij bijna een jaar apart van elkaar in Sydney gewoond en hadden we een hoop spullen, waaronder dekbedden en winterkleding, achtergelaten bij vrienden. De seizoenen zijn net omgedraaid in Australië dus wij gaan nu de wintermaanden tegemoet. Onze lieve vrienden Linda & Hylke stonden ons vanaf hun balkon op 16 hoog op te wachten toen wij hen vanaf de iconische Sydney Harbour Bridge naderde in ons witte bestelbussie. Het was gek om hen na een half jaar niet te kunnen knuffelen maar volgens mij is het ook wel iets dat snel went. Toen de spullen waren ingeladen en handkussen om de oren waren geslingerd begonnen wij aan onze laatste 20 kilometer richting Manly, wat hopelijk zou gaan voelen als thuiskomen.
Omdat wij op sociale media hadden gezien dat de stranden dicht zouden zijn, waar het in Manly om draait, verwachtte we net als in Melbourne, een spookstad. Niks was minder waar en met onze kaken bungelend op onze knieën keken we verbaasd naar de enorme drukte op Manly beach. We wisten niet wat we zagen en snapten er werkelijk niks van, hoe kan dit? Het lijkt wel of iedereen hier op vakantie is!
“Ik ben nu dus werkloos, dat voelt gek en is me-ga KUT, aan de andere kant heb ik nu eventjes de tijd voor andere dingen.”
Eenmaal aangekomen in ons huisje bestelden we drie pizza’s die netjes voor de deur werden gezet om afstand te bewaren, dat dan weer wel. We praatten nog wat bij met Matt, namen de laatste nieuwtjes en corona restricties door om verder de boel even de boel te laten en zijn gaan slapen. Thom vertrok vanochtend vroeg naar zijn werk, waar wij echt een enorme hoop geluk mee hebben en de hoofdreden is dat wij in eerste instantie terug zijn gekomen. Ik ben nu dus werkloos, dat voelt gek en is me-ga KUT, aan de andere kant heb ik nu eventjes de tijd voor andere dingen. Zoals dat vunzige witte bussie uitmesten en de gore was doen, overigens mag ‘outdoor excercise’ wel en laat surfen daar nou net ook onder vallen. 🙂
Ondanks alle stress, vet haar en eindeloos lange uren achter het stuur die deze trip met zich mee heeft gebracht is dit het meest bijzondere avontuur dat we ooit hebben meegemaakt. Dat ‘vanlife’ gaan we stiekem best missen en het er nog heel lang over hebben. Voor nu, back to reality en een nieuw bakkie, stay safe iedereen! <3
Detail: We zouden eigenlijk nu vliegen naar Sydney, maar besloten dus met de auto te gaan. Achteraf een goede keuze. Vliegen vanaf West-Australië naar Sydney mag niet meer, waardoor we anders 6 (!) maanden vast zouden zitten in West-Australië. Ze zijn namelijk nogal streng daar.
