Update 4: 29-03-2020, Bega, NSW.
Hier een enigszins opgelaten berichtje vanuit Bega, New South Wales.
Na alle avonturen bij de Great Ocean Road zijn we als 2 gore biggen verder getrokken richting Melbourne. Tijdens onze reis, waar we bijna niemand tegen zijn gekomen en alleen maar mooie dingen hebben gezien, was er buiten de maatregelen met de grenzen nog niet heel veel aan de hand. We wisten van corona, het vermijden van mensen etc. Maar het echt voelen en ervaren hadden we nog niet meegemaakt. Tot we in Melbourne kwamen.
We wilden beiden al heel lang eens naar Melbourne, aangezien we er zulke goede verhalen over hoorden. Het was dan ook tof dat we hier toch heen konden. Bij aankomst was het stil. Niemand op straat. Degenen die er liepen hadden mondkapjes op en er gebeurde niets. Terwijl het op het eerste gezicht zo’n gave stad lijkt te zijn, en waarschijnlijk ook is, voelde we ons enorm ongemakkelijk. We hielden de ramen maar dicht en zijn ook niet uitgestapt. Bovendien staat op onze campervan in koeienletters ‘Britz ‘ (het merk) geschreven. Zo val je nogal op en dat is nu eigenlijk net niet van je wilt. Thom wilde nog graag even langs de Rod Laver Arena tuffen, want je kan het maar gezien hebben. Na een uur rond te hebben gereden, besloten we het voor gezien te houden. Het voelde niet goed, we voelden ons opgelaten en besloten gauw weg te gaan.
Na Melbourne hebben we nog een kijkje genomen bij de beroemde bathing boxes. Deze gekleurde huisjes in Brighton zijn een absolute must, wanneer je in de regio bent. Zo hebben we daar wat gewandeld en vervolgens toch maar weer snel de camper opgezocht. Na dagenlang amper iemand te hebben gezien, waren we nu weer volledig onder de mensen. Niemand weet of hij of zij het virus heeft, zelfs wij niet. En dat voelt best een beetje gek.
We kregen ook nog even de melding dat de grens naar New South Wales dicht zou gaan. De paniek sloeg weer toe, want we zouden dan ook nog even 2 weken in quarantaine moeten zitten. Doordat Thom vanaf deze week kan werken, en dit ook echt nodig is, willen we zsm aan de bak bij aankomst in Sydney. Het bleek echter te gaan om inkomende vliegtuigen vanuit de andere staten. De enige staatsgrens die nog open is, is de grens die wij nodig hebben. Een klein beetje mazzel hebben we dus wel!
Om de mensenmassa te ontlopen besloten we maar vast richting het volgende natuurpark te gaan. Dit was nog open en had maar toegang tot een maximaal aantal bezoekers per dag. Wij hadden er voor kunnen kiezen in Sydney op de bank te kunnen gaan zitten, maar dan kan je net zo goed in een auto liggen en leven zonder mensen te spreken. Vlakbij het Wilsons Promontory National Park hebben we de camper weer verstopt in iemand zijn achtertuin. Deuren dicht, lichten uit, pasta maken, slapen en om 6 uur sochtends weer verder trekken zonder dat de boer het door heeft. Zo komen wij de nachten door. Om heel eerlijk te zijn is dit niet het allerfijnste, zeker omdat we in Hawaii hier een enorme kut ervaring mee hebben gehad. Over Hawaii en dit verhaal vertellen we later meer in een apart artikel.
Klokslag 6 uur startte Thom de wagen en bleef Lianne nog even liggen. We reden snel richting het park en hadden de nacht weer overleefd. Die dag hebben we heerlijk gewandeld en genoten van de prachtige omgeving. Zoals een maat van Thom al beschreef: het voelt een beetje alsof je aan het eind van de wereld bent. Zo mooi, zo rustig en ook weer zoveel wilde dieren. Wanneer je over een tijdje de kans weer hebt mag je dit park absoluut niet missen.
Het voelde als klaar. We hadden zoveel gezien en wisten dat het niet beter ging worden. We zijn inmiddels ook gewoon veel te verwend. We hebben de auto weer geparkeerd in een woonwijk in de voortuin van een vent en zijn net als de vorige ochtend om 6 uur weer stilletjes vertrokken.
Vandaag was de dag dat het echt ongemakkelijk werd. Eerst natuurlijk het heuglijke nieuws dat we New South Wales hebben bereikt. Daar was het om te doen en de weg naar Sydney is dus volledig vrij. We wilden even douchen, omdat we flink meurden en kwamen aan bij een plekje genaamd Tathra. Bij binnenkomst hingen overal borden met: Go away, leave us alone en get the fuck out of here. Toen wisten we genoeg.
Wegwezen hier! We hebben hier direct besloten nog een slaapplek voor vannacht te zoeken en morgen z.s.m. naar ons huisje in Sydney te gaan. Daar zal het ook geen pretje zijn, maar voel je je in ieder geval thuis en safe. Eigenlijk hebben we gewoon geen idee wat we gaan aantreffen. We hopen dat Thom in ieder geval kan beginnen met zijn werk, schijnen niemand te mogen ontmoeten (net als overal overigens) en gaan het allemaal maar weer meemaken. Uiteindelijk is het fijn dat we in ieder geval elkaar hebben en inmiddels in Sydney wel een aantal heel fijne mensen om ons heen hebben waar we altijd terecht kunnen!
