Update 3: Donderdag 26 maart 2020: Torquay, Victoria
De weg naar Sydney ligt nog open!
Wij zijn momenteel de bijna 5000km lange reis van Perth naar Sydney aan het maken. Doordat alle grenzen dicht gaan is er de nodige haast bij geboden, waardoor we de eerste 4 dagen al 3500 km hebben afgelegd. Vooralsnog zijn de twee staten waar wij heen moeten de enige twee die nog open zijn. Saillant detail: onze geplande vlucht van 31 maart van Perth naar Sydney is al gecanceld. Waren we dus niet gaan rijden, hadden we 6 maanden vast gezeten, aangezien West-Australië vrij pittig streng is. We reizen dus nu en zien de mooiste dingen die je maar kunt zien.
Wel willen we even zeggen dat we er dondersgoed van bewust zijn wat er nu allemaal speelt. We horen alles van Nederland en lezen inmiddels heel veel verhalen van gestrande backpackers en ook vrienden. We spreken bijna niemand, wassen altijd onze handen en raken niemand aan buiten elkaar. Het klinkt natuurlijk geweldig wat we doen en dat is het ook. Toch staat er een constante druk op of wij de grens nog over kunnen, het nieuws wordt elk uur gecheckt en mensen maken ons onderweg gek door te zeggen dat we zo snel mogelijk de grens over moeten. Nou, dat doen we pas als het 100% zeker is. Voorlopig hebben we alle nationale parken en wegen helemaal voor onszelf. Hieronder volgt een verslag van de laatste 4 dagen.
We hebben het gered! Na ons vorige bericht was het de vraag of wij de grens naar Victoria zouden gaan halen, aangezien de grenzen zogenaamd dicht zouden gaan. Zonder internet hebben we de avond en dag erna gereden met het idee dat we Sydney niet meer zouden kunnen bereiken. Dit omdat iemand bij een tankstation vertelde dat heel Australië dicht zou gaan en dat al het werk neer zou worden gelegd. Op zich niet gek in deze tijd, maar zonder de mogelijkheid dit te checken gaf dit absoluut geen fijn gevoel. Zoals al gemeld zagen we zelfs de overstekende dieren niet meer als interessant en wilde we weten waar we aan toe waren. Hier moesten we echter nog uren voor rijden.
Uiteindelijk hebben we die dag 17 uur gereden en zijn we beland in Kimba. Waar we stiekem op hoopte en waar je in deze tijd ook wel vanuit kunt gaan, is dat mensen het allemaal wel erg goed weten en graag overdrijven. De grenzen van Queensland, West-Australie, Zuid-Australie, Tasmanië en Northern Territory gaan inderdaad dicht. De staten Victoria (Mebourne) en New South Wales (Sydney) waren voor ons echter belangrijker. We wilden graag nog mooie dingen zien in Victoria en uiteindelijk Sydney bereiken om daar te gaan werken. Wel moesten we z.s.m. Zuid-Australië verlaten en de grens met Victoria halen. Dit is inmiddels gelukt. We zijn inmiddels 4 dagen verder en zitten op moment van schrijven op de WiFi van de McDonalds in Torqauy, het eindstation van de Great Ocean Road. We hebben sindsdien weer een hoop gedaan en gezien, waar we hieronder verder over zullen lullen. En geloof het of niet, we hebben nog geen burger gehaald, wel stiekem even binnen geroken. We pakken het verhaal weer op in Kimba na de 17-uur lange rijdag.
De koude nacht in de van op de afwerkplek met gore wc was er een om snel te vergeten. Het tankstation ging de volgende ochtend om 7.00 uur open, waardoor wij om 6.45 al twee ongeduldige dingo’s stonden te wachten om de campervan vol te gooien. Klokslag 7.01 reden we weer met een volle tank door richting Adelaide. Dit was nog zo’n 5 uur rijden en vanaf Adelaide zit je binnen een uur of 2/3 in Victoria, wat voor ons op dat moment ‘veilig’ zou zijn. Thom achter het stuur, Lianne achterin met haar IPad onze foto’s te bewerken en onze Instagram stories online te gooien. Een lekker bakkie voor de chauffeur en af en toe een brownie door het luikje. Een tevreden Thom dus.
De rit verliep enorm soepel, waarna we al vrij rap in Adelaide waren. Omdat we niet het risico wilde lopen de grens niet te halen, besloten we Adelaide maar te laten voor wat het was en direct koers te zetten richting een van Victoria’s mooiste parken, The Grampians. Na nog wat uren te hebben getuft, de grens van Zuid-Australië en Victoria te hebben gepasseerd, een schitterend roze meer te hebben gezien en een shitload aan kangoeroes over de weg te hebben ziet jumpen, kwamen we aan op de ons aangeraden camping midden in het bos. Hier lopen de kangoeroes om je heen en heb je een prachtige sterrenlicht. Ook was het weer eens tijd onszelf te wassen, aangezien dat in principe al weer 3 dagen geleden was. En aangezien je in een campervan met je vriendin ook niet stilzit ‘s nachts, kun je je voorstellen dat een douche wel welkom was. Uiteraard geen douches op de camping, waardoor we onszelf maar hebben gewassen vanuit een ijskoude kraan. Laten we het erop houden dat de belangrijkste en meest ruikende lichaamsdelen in ieder geval weer schoon waren.
De volgende dag was het eerst weer zoeken naar internet en proberen te achterhalen wat nu het belangrijkste en laatste nieuws was. Het belangrijkste: de grens naar New South Wales was nog open. Je zou natuurlijk kunnen zeggen, ga zo snel mogelijk naar Sydney. Dan heb je in ieder geval je huis en ben je er maar gewoon. Maar wij houden uiteraard wel van een beetje spanning en wilde nu we er waren ook meteen maar zoveel mogelijk zien van Victoria. Bovendien leven we nu vanuit een van en zien we amper andere mensen. Redelijk veilig toch?!
We besloten die dag maar een hike te gaan doen in de Grampians. Na 4 dagen en 3500 kilometer rijden verder was het ook wel eens tijd om van die luie af reet te komen. En we werden zeker niet teleurgesteld. Wat een prachtig park, met de mooie uitzichten en mooie paden. En ja, er was ook gewoon bijna niemand te vinden. Na zo’n 3 uur banjeren hebben we de van even opgeruimd, een eitje gegeten en zijn we richting een van de hoogtepunten van Australië gereden: De Great Ocean Road. Hier wilden we in de buurt gaan slapen om er de volgende dag maar aan te beginnen. Als dit überhaupt nog zou kunnen. Er verandert zo vreselijk veel.
Deze nacht hebben we besteed op de parkeerplaats van de surfclub van Warrnambool. Hier hadden we de beschikking tot een ijskoude douche en een privé parkeerplaats. Het klinkt misschien sneu, maar we hebben alles wat we nodig hebben. Warmte, een keuken, een bed en een koude douche dus! Maar daar gaan we de pijp niet van uit. De volgende ochtend hebben we een WiFi punt gezocht en geprobeerd onze website enigszins af te ronden. Ook hebben we hier weer een hoop nieuws gevolgd en gelezen en bekeken wat nou opties zijn om nog naar Nederland te komen. Thom heeft immers nog steeds de bruiloft van zijn zusje op 6 juni, waar natuurlijk ook wel een beetje druk op is komen te staan. We hebben ook al terugtickets voor 18 mei en daarvan is het natuurlijk ook maar weer de vraag wat er gaat gebeuren.
We zijn hierna begonnen aan de Great Ocean Road, een 243 km lange route aan de zuidkust van Victoria. Deze rit stond allebei al langs op ons lijstje, maar doordat we nooit hadden verwacht naar Victoria of Melbourne te gaan dachten we hier, niet eens heel vaak aan. Toen we besloten maar van Perth naar Sydney te gaan rijden, mocht deze route eigenlijk niet ontbreken. En ja hoor, zo sta je er opeens! We hebben deze eerste dag een klein gedeelte gedaan van de route. De route heeft bijna om de kilometer een highlight, waar je de auto kunt parkeren en even kunt loeren. De route bestaat eigenlijk uit 3 gedeeltes. Een gedeelte met surfdorpjes, een gedeelte met bossen, wandelingen, veel wildlife en de weg langs zee en tenslotte het gedeelte met de grote ruige rotsen in zee. In onze aankomende blog over de Great Ocean Road vertellen we alles over deze route.
We hebben hem nu inmiddels helemaal gedaan en het is echt ongekend wat we allemaal gezien hebben. Op sommige punten tipte het zelfs aan onze reis naar Hawaii. Dat zou volgens ons genoeg moeten zeggen. We zijn nu beland in Torquay, normaal gesproken het beginpunt van de Great Ocean Road. Voor ons is dit natuurlijk het eindpunt, omdat we van de andere kant zijn gekomen. Morgen is het zaak eerst het nieuws te lezen, vervolgens waarschijnlijk richting Melbourne te rijden en wellicht nog een mooi park aan te tikken. Wat er morgen gaat gebeuren is weer een groot raadsel. Wel is alles wat we nu doen een grote bonus!
