Volledig ingesloten op een doodlopende klif en omgeven door kogelschoten. Verstoppen onder je bed, de auto niet kunnen verlaten en te bang zijn om 911 te bellen. Dat klinkt best heftig he? Tijdens onze droomreis door Hawaii hebben wij beiden onze engste ervaring ooit meegemaakt. Lees hieronder ons verhaal over wat onze droomnacht en perfecte ochtend in Maui zou moeten zijn, maar uitliep op een nachtmerrie.
Ken jij toevallig ‘The A-Team’ uit Amerika? Nou, precies in zo’n ruige binkenbus mochten wij een week lang toeren over het eiland Maui in Hawaii. Overdag rijden naar de mooiste plekken, de tofste hikes doen en het echte ‘Aloha’ gevoel beleven en ’s avonds maar weer hopen op een mooie slaapplek. Deze mooie slaapplekken in Hawaii zijn prijzig. Voor een mooie, maar verder simpele camping betaal je al gauw 50 USD. En voor ons, als budgetreizigers en zelfbenoemde krenten, was dit toch wel aan de hoge kant. Jong en onbezonnen als we zijn besloten wij de bus maar te parkeren op plekken waar we niet zouden worden gestoord en waar we ook niemand tot last zouden zijn.
De ultieme kampeerplek
Tijdens ons avontuur in de campervan hadden we het al vaker gehad over het voor ons ideale scenario. In dit scenario zouden wij wakker worden, de achterklep van de auto open gooien en direct van een waanzinnig uitzicht over zee kunnen genieten. En dat Lianne dan een perfect eitje voor Thom heeft gemaakt. Illegaal wildkamperen is natuurlijk overal altijd een klein risico, maar voorheen is dit altijd goed gedaan. Geef ons dus een reden waarom het mis zou gaan met die relaxte Hawaiianen.
Op een zonnige morgen kwamen we aan bij Honolua Bay, een mooie baai in het noordwesten van Maui. De omgeving was adembenemend, de zee was blauwer dan blauw en de gebergten groener dan groen. We hebben deze dag gesnorkeld met talloze schildpadden en op het prachtige D.T. Fleming strand gechilt. We spraken deze dag zelfs tegen elkaar uit dat het misschien allemaal nooit meer zo fijn zal worden als die dag. Dan heb je een klein beetje het idee hoe het gevoel destijds was. En precies op dat moment kwamen wij de voor ons ideale plek tegen.
Slapen in het paradijs
We zagen op Google Maps vlakbij de baai een zijweggetje richting zee gaan. Dit moesten en zouden we natuurlijk uitproberen. Een onverharde weg vol met kuilen leidde ons tot aan een doodlopende weg. Maar wel een doodlopende weg op een klif met het perfecte uitzicht waar wij op hoopten. We hadden hem gevonden, de ideale plek om de bus te parkeren, een biertje open te trekken en de volgende ochtend de deuren van de wagen met haar schattige rolgordijntje open te gooien.
Zo lagen we aan het einde van de middag met het lekkerste fruitbiertje van Hawaii en bijbehorende pokebowl in onze ligstoel naar de sunset te koekeloeren. Er was geen kip te bekennen en we waren voor iedereen onzichtbaar. Op dat moment was het puur nagenieten van de mooie dag die we hadden gehad. Na nog een paar ijskoude biertjes naar achter te hebben gejankt was het tijd om ons bussie in te trekken. We gaven elkaar nog een dikke kus, terwijl we eigenlijk nog niet eens verkering hadden. Maar goed, zo goed waren we inmiddels wel.
We lagen rond half 12 te slapen in onze auto, toen we plotseling wakker werden van twee auto’s die we aan hoorden komen rijden. Wat moeten deze auto’s hier in godsnaam rond deze tijd? Lianne maakte de snurkende Thom wakker die daarna meteen rechtop zat. Dit is opzich niet gek, omdat Lianne Thom wel vaker wakker maakt als hij snurkt. Maar ditmaal dramde Lianne door, waardoor er wel echt iets aan de hand moest zijn. En zo zaten we totaal niet op ons gemak midden in de nacht op ons bed op die doodlopende klif.
Omgeven voor kogelschoten
De auto’s stonden nog op zo’n 50 meter van ons vandaan met de grote koplampen gericht op onze bus, waarna we maar besloten gewoon verder te slapen. Maar je kunt natuurlijk begrijpen dat dit niet van harte ging. We voelde aan alles dat er iets geks was en loerde stiekem door het luikje om te kijken wat er nou allemaal gaande was. Nat van het zweet probeerden we elkaar een beetje rustig te houden. Het klinkt misschien alsof we twee enorme zoutjes zijn, wat soms ook klopt, maar op dat moment al hadden we het gevoel dat we nergens heen konden. Behalve langs die auto’s dan. Er schiet nog door je hoofd om er naartoe te lopen en te zeggen dat ze lekker naar hun nest moesten gaan, maar nee!
Op een gegeven moment hoorden we naast de geparkeerde auto’s het geluid van stukken ijzer die over elkaar heen schuurden. We hadden geen idee wat het precies was. Lianne had idee dat er messen werden geslepen en Thom dacht dat het een schep was, waar iets mee gebeurde. Precies vanaf dat moment begon het allemaal nog heftiger te worden. Eerst waren er twee mannenstemmen, waarbij de een heel hard ‘Shut up, faggot!, riep. Op zich zou je daar niet bang van hoeven te worden, maar wat volgde waren direct vier of vijf keiharde knallen. Knallen van een pistool welteverstaan. We vlogen zowat door het dak heen van de schrik en raakten vanaf dit moment in grote paniek.
Trillen van angst
Op dit moment zat Lianne letterlijk te trillen van angst. Thom scheet ook zeven kleuren en probeerde tegelijkertijd wel met wat oplossingen te komen. Zo was hij die middag bij de klif naar beneden geklauterd om even bij het water te loeren en te pissen. Door deze plek kwam hij met het idee om via de achterkant uit de auto te klimmen en zo stil mogelijk naar beneden te lopen en te verstoppen onderaan de rotsachtige klif. Precies op het moment dat we dit plan wilden gaan volgen, realiseerden wij ons dat de lampen in onze bus aan zouden gaan, wanneer wij de achterdeuren open zouden gooien. En uiteraard wilden wij zo min mogelijk de aandacht trekken, waardoor dit geen optie meer zou zijn. Zeker omdat deze plek pikdonker was. Je voelt je op dat moment opgesloten in je eigen bus en hebt het gevoel dat je opties steeds beperkter worden.
Op dit moment waanden wij onszelf echt in een soort film. En juist door die films heb je het idee dat dit nog wel een slecht af zou kunnen lopen. Opeens ga je heel negatief denken en schiet je te binnen dat je toch in een land bent waar wapens gewoon zijn toegestaan. Vrij moedeloos keken we door het luikje naar de auto’s, waarvan er bij een de koplampen uit waren gegaan. We hoorden niks meer en vroegen ons af of 911 bellen misschien een goede optie was. Op dit moment begon het nog meer op een film te lijken. Gaan we dan toch ooit in contact zijn met 911?
We zijn gesnapt
Zoals altijd lichten telefoons op, wanneer je deze wilt ontgrendelen. Het plan was dat Thom onder het bed met alle dekens over zich heen de politie zou gaan bellen. Exact op het moment dat hij zijn telefoon ontgrendelde hoorde we weer talloze keiharde schoten. Voor de duidelijkheid, zij kunnen dit nooit hebben gezien en het moet daardoor dus toeval zijn geweest. Maar je begrijpt ook dat je het op dat moment echt helemaal niet meer ziet zitten en dat de tranen langzaam in je ogen komen te staan van paniek.
Toen kwamen er 10 minuten met het grootste angstige gevoel wat wij ooit hebben gevoeld. Achteraf vraag je je af of het nodig was, maar op dat moment vroegen we ons letterlijk af of wij dit wel zouden gaan overleven. En geloof ons, dat is echt geen pretje. Deze tien minuten was het wachten geblazen op wat er ging gebeuren. Ons laatste plan was gewoon om de bus te starten en vol gas langs de auto’s te razen. Maar in het donker, met enorm veel kuilen op een hoge klif is dit natuurlijk ook niet keuze nummer een. De keuzes waren echter op.
Wegwezen hier!
Na deze tien angstige minuten van wachten hoorden we opeens een auto starten die vervolgens zijn grote lichten aandeed. Hij kwam op ons afgereden, waarna wij al in de starthouding gingen staan om er van tussen te gaan. Precies op dat moment draaide de auto zich om en reed terug richting de normale weg. Dit voelde direct als een enorme opluchting, aangezien we werkelijk waar met het gevoel leefden dat wij nu aan de beurt zouden zijn. De auto reed weg en in de verte zagen we twee rode achterlampen links afslaan. Een auto was weg, eindelijk! We hebben nog een minuut gewacht om te kijken of er nog iets met die andere auto ging gebeuren. Vervolgens is Thom achter het stuur geklommen en Lianne onder het bed gaan verstoppen.
Thom startte de auto, gooide zijn lichten aan en reed gebukt achter het stuur langs de geparkeerde auto. Door de snelheid van dat moment hebben we, buiten een geparkeerde auto in het donker niks of niemand meer gezien. Saillant detail was ook nog dat het op het moment van wegrijden precies begon te regenen. Lianne had echter al haar strings aan de ruitenwissers gehangen om te drogen. Zo reed er op een klif in Hawaii een grote bus met twee bange zielen met heen en weer gaande strings over de voorruit. Het is maar goed dat niemand dat gezien had.
Terug naar het Carlton-Ritz
We zijn in een rotgang door gereden naar het nabij gelegen Carlton-Ritz hotel. Hier hadden we toevallig de nacht ervoor geslapen op een parkeerplaats. Als je dan een parkeerplaats kiest, dan wel eentje in stijl. Dit voelde veiliger, waarna we de auto daar weer neer hebben gezet en vol adrenaline elkaar achter in de auto eens goed hebben beetgepakt. Wat een opluchting! Nog nooit hebben wij zo’n angstig gevoel gehad. De rest van de nacht hebben we amper geslapen. We twijfelden nog heel even om 911 te bellen, maar wisten van gekkigheid niet wat we moesten zeggen. Daarbij zouden we de volgende dag een vlucht hebben en liever niet in de problemen komen.
Wat er nu daadwerkelijk gebeurd is, weet niemand. In de kranten was niks te lezen. Voor ons is en blijft het nog steeds een groot vraagteken. Uiteindelijk is het misschien ook maar goed dat we niet weten wat er precies gebeurd is. Gelukkig hebben we onze vakantie voort kunnen zetten, al heeft dit echt een enorme invloed gehad op de nachtrust. We hebben nog op wat andere plekken geslapen, maar bij elk geluidje kroop de angst weer omhoog. De laatste nachtjes lagen we gelukkig in een fijn hostel in Honolulu en was de angst verdwenen.
Achteraf hebben we beiden op ons kop gehad van onze vaders die het hele idee van wildkamperen in Amerika al niet zo fantastisch vonden. Wellicht zijn we wat naïef geweest. We weten wel dat we dit niet snel meer zullen gaan doen op afgelegen plekken. Zo hebben we in ieder geval een goed verhaal om te vertellen bij een kampvuurtje. Maar dit hadden we nooit, maar dan ook nooit mee willen maken. En we zijn dan ook blij dat we nu nog steeds om de heen en weer gaande strings van Lianne kunnen lachen.
Wil jij meer lezen over surfen in Hawaii? Lees dan snel onze blog over de avonturen in Oahu.
